Ahmet ASLAN - Cumhuriyet Savcısı

   Normal, “kurala uygun olan, şaşılacak bir yönü bulunmayan, olağan, doğal” diye tanımlanıyor. Bu tanımdan hareketle normal insanı, “kurallara uyan, sıradan bir yaşantısı olup iyi ya da kötü bir davranışta bulunmayan” şeklinde vasıflandırmak mümkün. Mesela normal insan yalan söylemez, küfretmez ama başkasına fayda sağlayacak kelamı da olmaz. Yine hırsızlık yapmaz, hak etmediği bir değeri kabullenmez ama kimseye maddi yardımda da bulunmaz.

   Oysa günümüzde insanları sözlük tanımlamalarına göre vasıflandırmak mümkün değil. Örneğin, bir devlet görevlisinden bahsederken, “İyi adamdır!” diyorlar, “Çalmaz, rüşvet yemez.” Kimi işçi ya da memur için de “Çok iyidir; işe her zaman vaktinde gelir!” denildiğini duyuyoruz.

   Dünya ve insan süratle, durup dinlenmeksizin kirleniyor. Kötülük her noktaya o denli sirayet etmiş ki artık “normal” olan iyi, “biraz kötü” olan da normal görülüyor. İşe birkaç saat geç gelmek ya da birazcık rüşvet almak normal bir davranış olarak algılanıyor ki insan sadece bunu yapmayarak diğer insanlar nezdinde “iyi” olabiliyor. İnsanların tâbi oldukları kurallar ve ücretli vazifeleri gereği yaptıklarını “iyilik” sayar, “lütuf” kabul eder hale geldik.

Yazık. Bu hal, hiç de normal değil!